در این نوشته می خوانید:
استئوپورزیس یا پوکی استخوان نوعی بیماری اسکلتی سیستمیک است که استحکام دندان ها را تحت تأثیر قرار می دهد و موجب از بین رفتن توده و استحکام استخوان می شود و ساختار میکرو استخوان را تحت تأثیر قرار می دهد، بنابراین چرخه استخوان و شکنندگی آن را افزایش می دهد. پوکی استخوان بعلاوه استخوان های فک را نیز تحت تأثیر قرار می دهد و بیس فسفونات ها نخستین خط درمان هستند. بنابراین، پوکی استخوان به عنوان یکی از پرسش برانگیزترین شرایط برای کاشت ایمپلنت های دندانی تلقی می شود. با این حال، تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند نشان می دهند که بیمارانی که پوکی استخوان دارند چندان در معرض خطر شکست ایمپلنت های دندانی قرار ندارند. بیمارانی که مبتلا به پوکی استخوان هستند منعی برای کاشت ایمپلنت های دندانی ندارند. در این مقاله ما به بیان شرایط این افراد خواهیم پرداخت.
ایمپلنت های دندانی به یکی از گزینه های درمانی رایج و مکرر برای جایگزینی دندان های از دست رفته تبدیل شده اند. ارزیابی شرایط پزشکی بیماران قبل از برنامه ریزی و طراحی درمان برای کاشت ایمپلنت های دندانی ضروری است. ممکن است بیماران بیماری های سیستمیک متعددی داشته باشند که برای دندانپزشکان یک چالش محسوب می شود. استئوپورزیس یا همان پوکی استخوان نوعی بیماری سیستمیک اسکلتی است که استحکام استخوان ها را تحت تأثیر قرار می دهد. حدود ۳۰۰ میلیون نفر در سراسر دنیا تحت تأثیر پوکی استخوان قرار گرفته اند.
این بیماری در زنان، مخصوصاً پس از یائسگی، شایع تر است. بروز پوکی استخوان با بالا رفتن سن افزایش پیدا می کند. پوکی استخوان توده و استحکام استخوان را تحریف می کند و می تواند ساختارهای ریز استخوان را تحت تأثیر قرار دهد، بنابراین باعث افزایش آسیب پذیری استخوان می شود. موفقیت ایمپلنت های دندانی تا میزان زیادی به اسئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت دندانی با استخوان پیرامون خود) بستگی دارد. عواملی که در اسئواینتگریشن دخیل هستند مانند یک تهدید بالقوه برای پیش بینی موفقیت پیوند ایمپلنت های دندانی عمل می کنند.
علاوه بر این، پوکی استخوان، استخوان های فک را نیز تحت تأثیر قرار می دهد و بیس فسفونات ها اولین درمانی هستند که ارائه می شوند. بنابراین، ممکن است این پرسش مطرح شود آیا پوکی استخوان سدی سر راه کاشت موفق ایمپلنت های دندانی هست یا خیر. از آنجا که تعداد بیمارانی که بیس فسفونات خوراکی را مصرف می کنند در حال افزایش است، این کاملاً طبیعی است که انتظار داشته باشیم تعدادی از آنها ایمپلنت دندانی نیاز داشته باشند.
ارتباط ساختاری و عملکردی مستقیم بین استخوان زنده مرتب و سطح ایمپلنت تحمل کننده بار، اسئواینتگریشن نامیده می شود. استخوان زنده مرتب محیطی است که به صورت مداوم بازسازی می شود و تغییر شکل می دهد. این روند پویا نشان دهنده تعادل بین تحلیل استخوان و تشکیل آن اطراف ایمپلنت دندانی است. در محل استئومی (برش استخوان) پس از جایگذاری ایمپلنت های دندانی یک سری وقایع متوالی اتفاق می افتند. تشکیل اولیه هماتوم و به دنبال آن، تشکیل استخوان بافته شده دیده می شود، که در نهایت منجر به تشکیل استخوان صفحه ای می شود. بنابراین اسئواینتگریشن اطراف ایمپلنت های دندانی اتفاق می افتد. تغییر شکل استخوان پس از جایگذاری ایمپلنت های دندانی ادامه پیدا می کند. داشتن دانش کافی در خصوص تأثیر بیماری های سیستمیک مانند پوکی استخوان روی اسئواینتگریشن ایمپلنت های دندانی، برای پیش بینی خوب روند درمان حیاتی است.
بسیاری از افراد تصور می کنند به طور کامل می دانند پوکی استخوان چیست و برای پیشگیری و درمان آن چکار می توانند انجام دهند. پوکی استخوان نوعی بیماری اسکلتی سیتمیک است که بر اساس میزان تراکم معدنی استخوان و با کمک سنجش تراکم استخوان تشخیص داده می شود و مشخصه اصلی آن استخوان های فوق العاده شکننده و کم تراکم است. اسئوپورزیس یا پوکی استخوان باعث از بین رفتن حجم زیادی از استخوان ها می شود. نرخ تحلیل استخوان از نرخ تشکیل آن پیشی می گیرد بنابراین منجر به تحلیل استخوان می شود. پوکی استخوان در اکثر زنان پس از دوران یائسگی شایع است. این شرایط باعث افزایش شکنندگی استخوان می شود و خطر شکستن استخوان را بالا می برد. پوکی استخوان کیفیت زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد و احساس بیمار گونه را افزایش می دهد. عامل اصلی این مشکل بالا رفتن سن، یائسگی، و کمبود ویتامین D و کلسیم است.
پیشرفت های اخیر در تحقیقات نوری تازه به کل این شرایط تابانده است و دلایل شفافی برای وجود آن نشان داده اند و اینکه افراد مبتلا برای درمان آن چکار می توانند انجام دهند. پوکی استخوان شرایطی است که ارزش نگران شدن دارد زیرا پیش بینی هایی وجود دارند که بیان می کنند این بیماری می تواند تا سال ۲۰۲۰ بیش از نیمی از مردم آمریکا که بالای ۵۰ سال هستند را تحت تأثیر قرار دهد. تحقیقات و مطالعات جدید اطلاعات مرتبط بیشتری در مورد روند تشخیص پوکی استخوان برای پیشگیری و درمان آن ارائه داده اند.
بیس فسفونات ها داروهای انتخابی برای پوکی استخوان هستند. بیس فسفونات ها در طول ۴۰ سال گذشته برای درمان پوکی استخوان، بیماری پاژه (استئیت تغییر شکل دهنده و پوک کننده استخوان که باعث خمیدگی استخوان های بلند و تغییر شکل استخوان های پهن می شود)، و چند بیماری دیگر استفاده می شده اند. بیس فسفونات ها فعالیت استئوکلاستیک (استخوان سازی) را کاهش می دهند و بازسازی و گردش استخوان را سرکوب می کنند. مکانیزم عمل بیس فسفونات ها به گونه ای است که به دلیل تمایل زیاد آنها به مواد معدنی استخوان، در محل های استئوکلاستیک استخوان انباشته می شوند.
سپس بیس فسفونات ها در سلول های استئوکلاستیک جای می گیرند و تحلیل استخوان متوقف می شود. تعداد استئوکلاست ها نیز کاهش پیدا می کند، بنابراین از تحلیل استخوان کاسته می شود. هدف بیس فسفونات ها دستیابی به سطح طبیعی بازسازی استخوان است. بیس فسفونات ها سال ها داخل استخوان ها باقی می مانند و تأثیر طولانی مدت دارند. علاوه بر این، بیس فسفونات ها به دلیل کاهش کلاژن سازی توسط فیبرو بلاست ها، روند بهبود زخم را به تعویق می اندازند. استفاده طولانی مدت از بیس فسفونات ها احتمالاً منجر به تأثیرات سوعی خواهد شد از جمله استئونکروز فک مرتبط با بیس فسفونات ها Bisphosphonate Related Osteonecrosis of the Jaw (BRONJ).
پوکی استخوان تأثیر زیادی روی استخوان ها دارد، زیرا این بیماری موجب تضعیف آنها می شود و باعث می شود آنها به راحتی شکسته شوند. دقت داشته باشید که پوکی استخوان علاوه بر تأثیر منفی روی کل سلامت عمومی، ارتباط مستقیم با سلامت دهان و دندان ها دارد. این بیماری می تواند به استخوان فک نیز آسیب بزند. علاوه بر این، می تواند منجر به بروز مشکلاتی برای سلامت دهان و دندان ها شود، از جمله بیماری های پریودنتال یا لثه و از دست رفتن دندان ها. این بیماری حتی درمان های دندانپزشکی از جمله کاشت ایمپلنت های دندانی که با استخوان فک ارتباط دارد را نیز تحت تأثیر قرار می دهد.
اسئواینتگریشن (جوش خوردن استخوان با ایمپلنت) سطح تماس بین سطح ایمپلنت و استخوان است. تشخیص موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی تنها به جایگذاری ایمپلنت و فرایند جراحی بستگی ندارد. بلکه با عواملی که به خود بیمار بستگی دارد مشخص می شود، مانند کیفیت استخوان و سلامت سیستمیک. برخی مدل های آزمایشگاهی حاکی از این هستند که پوکی استخوان استئواینتگریشن را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند حاکی از این هستند که بیمارانی که پوکی استخوان دارند به نظر نمی رسد در معرض خطر قابل توجه شکست ایمپلنت های دندانی قرار داشته باشند. استئونکروز (مرگ استخوان) فک اثر نامطلوب درمان با بیس فسفونات است. بیمارانی که به دلیل بیماری های بد خیم پیوسته تحت درمان بیش فسفونات وریدی هستند، تحت تأثیر استئونکروز قرار می گیرند. پوکی استخوان با بیس فسفونات خوراکی درمان می شود، بنابراین منعی برای کاشت ایمپلنت های دندانی ایجاد نمی کند.
کاشت موفق ایمپلنت های دندانی به یک دسته عوامل بالینی و بیولوژیکی مانند ساختار استخوانی، و ثبات اولیه بستگی دارد. ارزیابی لمسی کیفیت استخوان، آماده سازی محل کاشت، دستیابی به ثبات اولیه، به پیش بینی محل قرار گیری ایمپلنت کمک می کند.
شکست ایمپلنت های دندانی به شکی تحرک ایمپلنت نمود ظاهری پیدا می کند. شکست زود هنگام ایمپلنت های دندانی در نتیجه ضعیف بودن استخوان اتفاق می افتد- سطح تماس ایمپلنت. قطع انسجام ایمپلنت در نتیجه بارگذاری شدید نیز می تواند موجب شکست ایمپلنت های دندانی شود. استئونکروز ناشی از مصرف بیس فسفونات (BRONJ) منجر به شکست ایمپلنت های دندانی در نتیجه کاهش جریان استخوان سازی می شود. با این حال، استئونکروز معمولاً در بیمارانی اتفاق می افتد که تحت درمان با بیس فسفونات های وریدی هستند. بیماری های سیستمیک، استروئیدها، سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدن، تروما، و بهداشت نامناسب دهان از جمله عوامل محرک استئونکروز هستند.
پوکی استخوان یک اختلال سیستمیک است که مشخصه ویژه آن کاهش کلی تراکم مواد معدنی استخوان است. وقتی کیفیت و کمیت استخوان مطلوب باشند، کاشت ایمپلنت های دندانی یک درمان ویژه با بالاترین میزان قابل پیش بینی بود است. بنابراین، تشخیص و کاشت ایمپلنت در بیمارانی که پوکی استخوان دارند از اهمیت ویژه ای برخوردار است. نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی در بیمارانی که مبتلا به پوکی استخوان هستند، قابل مقایسه با بیماران سالم است. ایمپلنت های دندانی می توانند با موفقیت قابل پیش بینی در بیمارانی که تحت درمان با بیس فسفونات های خوراکی هستند استفاده و مدیریت شوند. قطع مصرف بیس فسفونات های خوراکی هنگام کاشت ایمپلنت های دندانی اجباری نیست. بیمارانی که پوکی استخوان دارند، نیاز به پروتکل خاصی ندارند، با این حال، نیاز به ملاحظات خاصی دارند، از جمله: بهداشت نامطلوب دهانی، سلامت قابل قبول دهان و دندان ها قبل از درمان، آماده سازی محل کاشت ایمپلنت، بررسی های دوره ای، پروفیلاکسی آنتی بیوتیک.
همه بیمارانی که تحت درمان با بیس فسفونات های وریدی قرار دارند دچار پوکی استخوان نمی شوند. وجود دیگر عوامل سیستمیک، تروما، بیماری پریودنتال، و کورتیکواستروئیدها باعث استئونکروز فک می شوند. برخی مؤلفان اظهار داشته اند که استخوانی که پوک شده است مشابه مدل پیشنهادی نوع IV است مطالعات بالینی تصادفی شکست ایمپلنت های دندانی در بیماران مبتلا به پوکی استخوان پس از یائسگی را گزارش داده اند. مطالعاتی که استفاده از ایمپلنت را در بیماران مبتلا به پوکی استخوان منع کرده اند، اینطور نتیجه گیری کرده اند که اختلال در متابولیسم استخوان منجر به کاهش بهبود استخوان اطراف ایمپلنت ها می شود. با این وجود، مؤلفان دیگر بر این باورند که وجود پوکی استخوان یک شرایط قطعی برای منع درمان با ایمپلنت های دندانی نیست. در این موارد، دندانپزشک باید طرح درمان مناسب، اصلاح هندسه ایمپلنت، و استفاده از ایمپلنت با قطر بیشتر را همراه با درمان سطح انجام دهد. بنابراین، پوکی استخوان تضادی با جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد زیرا تجزیه و تحلیل صحیح کیفیت استخوان بوسیله توموگرافی انجام می شود.
بیماران مبتلا به پوکی استخوان منعی برای کاشت ایمپلنت های دندانی ندارند. خطر استئونکروز (مرگ استخوان) فک با بیس فسفونات های خوراکی اندک است. با این حال، باید به بیمار در مورد وضعیت سیستمیک خود توضیح داده شود و قبل از عمل، رضایت آگاهانه از وی گرفته شود. پوکی استخوان نباید مانعی برای گزینه درمان کاشت ایمپلنت برای بیمارانی باشد که به دنبال مراقبت های دندانپزشکی هستند. سود فردی- ارزیابی ریسک، منجر به تشخیص قابل پیش بینی خواهد شد.