در این نوشته می خوانید:
دندانپزشک ها تلاش می کنند بهترین مراقبت های دندانی ممکن را به بیماران خود ارائه دهند، اما یک معاینه چشمی همه چیزهایی که لازم است آنها بدانند را به آنها نمی گوید. به لطف رادیوگرافی های دندانپزشکی، دندانپزشکان می توانند مشکلات دندانی را خیلی زود و قبل از آنکه به مشکلات جدی تری تبدیل شوند به درستی تشخیص دهند. و اگر بعد از معاینه دهان و بررسی این تصاویر دندانپزشک شما متوجه وجود هیچ حفره دندانی یا مشکلات رشدی نشد، می توانید اطمینان حاصل کنید که او کل تصویر را دیده است.
اشعه ایکس، که رادیوگراف نیز نامیده می شود، به دندانپزشک شما این توانایی را می دهد بین و درون دندان ها را ببیند. علاوه بر این، وی می تواند نوک ریشه های دندان ها و استخوان زیر لثه ها را نیز ببیند- مکان هایی که به صورت طبیعی با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیستند. گرچه تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به عنوان بخشی از معاینات روتین برای تشخیص بیماری های دندانی استفاده می شوند، اما آنها به دندانپزشکان در تشخیص هر گونه مشکلات خاص یا مجزای دندانی کمک می کنند که ممکن است شما تجربه کنید.
از تصاویر رادیوگرافی برای بررسی حفره های دندانی و ارزیابی پوسیدگی ها استفاده می شود. و بر اساس انجمن دندانپزشکان عمومی (AGD)، از آنجا که برخی تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ریشه های دندان ها را نیز نشان می دهند، وجود هر گونه کیست، آبسه، و توده های دیگر نیز می تواند تشخیص داده شود. دندان هایی که به صورت مادرزادی رشد نکرده اند یا نهفته باقی مانده اند، مانند دندان های عقل، اغلب به این طریق شناسایی می شوند. و وجود و میزان تحلیل استخوان در نتیجه بیماری پریودنتال نیز از طریق تصاویر رایوگرافی با اشعه ایکس به راحتی قابل مشاهده هستند.
تصاویر رادیوگرافی برای تشخیص موارد زیر استفاده می شوند:
شناسایی، تشخیص، و درمان مشکلات دندانی در مراحل اولیه می تواند زمان، هزینه، ناراحتی های غیر ضروری، و دندان های شما را حفظ کند. آنها اطلاعات مهمی ارائه می دهند که به طراحی درمان صحیح دندانپزشکی کمک می کند.
انواع مختلفی تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس وجود دارد، که عبارتند از:
در این نوع تصاویر دوز نسبتاً پایین پرتو ساتع می شود و می تواند حفره های بین دندانی را نشان دهد. منطقه ای که دندانپزشکان نمی توانند آنها را به صورت چشمی بررسی نمایند. زمانی که پوسیدگی با چشم غیر مسلح قابل مشاهده باشد، ممکن است نیاز به درمان ریشه داشته باشد. آنها بایت وینگ (بال) نامیده می شوند زیرا شما دندان های خود را روی یک ابزار بال مانند قرار می دهید تا فیلم تصویر رادیوگرافی را در جای خود نگه دارد.
این نوع تصاویر به یک دستگاه خاص نیاز دارند که دور سر می چرخد تا تصویری با جزئیات از تمام دندان ها و استخوان های زیرین آنها در یک تصویر ارائه دهد. آنها عموماً برای برنامه ریزی برای کشیدن دندان یا کار گذاشتن بریس های ارتودنسی استفاده می شوند و اشعه ای که از خود ساتع می کنند سه تا چهار برابر بیشتر از پرتوی است که با گرفتن چهار تصویر رادیوگرافی بایت وینگ دریافت می کنید.
این نوع تصاویر، تصویر دو یا سه دندان را به طور همزمان، از بالا تا پایین می گیرند. آنها می توانند آبسه ای که در نتیجه عفونت یا پوسیدگی دندان (ضایعاتی در پایه دندان که بیشتر شایع است که در میانسالی آغاز شوند) بروز پیدا کرده است را نشان دهند. فیلم روی هولدر (نگهدارنده) قرار می گیرد، سپس به صورت عمودی و تا جای ممکن نزدیک به دندان ها، داخل دهان قرار می گیرد. مقدار پرتوی که ساتع می شود، در مقایسه معادل پرتوی است که برای گرفتن بایت وینگ ساتع می شود.
اسکن های سی تی پرتو مخروطی شکل تصاویری سه بعدی از دندان ها، ریشه های آنها و فک ارائه می دهند، اما پرتوی که ساتع می شود بیشتر از تصاویر رادیوگرافی سنتی دندانپزشکی با اشعه ایکس است.سازمان غذا و دارو هشدار داده است که اسکن های CBCT باید تنها برای ارائه اطلاعات بالینی استفاده شوند که با بررسی های دیگر قابل ارائه نیستند که مقادیر کمتری پرتو از خود ساتع می کنند.
نیاز به تصاویر رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس، به نیازهای سلامت دندانی فردی هر بیمار بستگی دارد. دندانپزشک شما بر اساس مرور سوابق پزشکی و دندانپزشکی شما، معاینات دندانپزشکی، علائم و نشانه ها، ملاحظات مربوط به سن، و خطر بروز بیماری ها، تصاویر رادیوگرافی ضروری را توصیه خواهد کرد. برای بیماران جدید توصیه می شود یک سری تصاویر رادیوگرافی از کل دهان گرفته شوند. یک سری کامل معمولاً برای ۳ تا ۵ سال خوب است. تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ (تصویر رادیوگرافی از دندان های فک های بالا و پایین در حالی که روی یکدیگر قرار دارند) برای هر بار ویزیت گرفته می شوند و یک یا دو مرتبه در طول سال برای تشخیص مشکلات جدید دندانپزشکی توصیه می شوند.
همه ما در محیط خود در معرض پرتوهای طبیعی قرار داریم. مقدار پرتوی که ما در نتیجه یک سری کامل تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس از دهان در معرض آن قرار می گیریم، معادل مقدار پرتوی است که فرد تنها در یک روز از یک منبع طبیعی دریافت می کند.
تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، سطح پایینی پرتو تولید می کنند و بی خطر تلقی می شوند. دندانپزشکان احتیاط های لازم را به کار می بندند تا قرار گرفتن بیمار در معرض پرتو هنگام گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس محدود شود. این احتیاط ها عبارتند از استفاده از روپوش های سربی برای محافظت از بدن، و فیلم های مدرن و سریع که زمان قرار گرفتن در معرض اشعه را در هر بار گرفتن تصویر کاهش می دهند.