در این نوشته می خوانید:
روکش های دندانی برای احیاء عملکرد و زیبایی دندان هایی استفاده می شوند که آسیب های زیادی دیده اند و از آنها در برابر آسیب های بیشتر محافظت می کنند. وقتی یک دندان پوسیده و کرم خورده می شود، اگر حجم آن کوچک باشد، پر شدگی می تواند داخل آن قرار بگیرد. با این حال، اگر پوسیدگی بزرگ باشد، مقدار کافی از ساختار سالم دندان باقی نمانده است تا پر شدگی معمولی داخل آن قرار بگیرد. این زمانی است که روکش برای داشتن استحکام کافی به منظور محافظت کردن از ساختار سالم باقی مانده دندان برای مدت زمانی طولانی بهتر خواهد بود.
اگر دندانپزشک شما استفاده از احیاء و ترمیم یکی از دندان های شما با یک روکش را توصیه کرده است، شاید برای شما سخت باشد مواد مناسبی برای روکش خود انتخاب کنید که بیشترین تناسب را با نیازها و محدودیت های مالی شما داشته باشد. در این مقاله انواع موادی را به شما معرفی خواهیم کرد که برای ساخت روکش های دندانی از آنها استفاده می شود.
موادی که برای ساخت روکش های دندانی استفاده می شوند به طور کلی به دو دسته تقسیم می شوند: فلزی و غیر فلزی
روکش های دندانی بر پایه آلیاژ طلا برای مدت زمان بسیار طولانی برای احیاء دندان های آسیب دیده استفاده شده اند، و شاید حتر بازیگرانی را در فیلم های قدیمی دیده باشید که “روکش طلا” داشته اند. روکش های طلا تعادل فوق العاده ای بین استحکام، امنیت، بی خطر بودن، و با دوام بودن فراهم آورده اند. با این حال، نقطه ضعف آنها ظاهری طلایی فلزی آنها است، که ممکن است این روزها قابل قبول نباشد. عموماً به خاطر بالا رفتن قیمت طلا، هزینه های آنها نیز بالا است.
این نوع روکش ها عموماً با ترکیب آلیاژ فلز غیر ظریفی ساخته می شوند که در آن ماده اصلی نیکل، کبالت، یا کرومونیوم است، که پس از آن یک لایه پرسلن روی آن پوشش داده می شود تا ظاهر سفید رنگی پیدا کند. نقطه ضعف اصلی بزرگ آنها این است که لازم است آنها در بخش های نازک آماده شوند، تا اجازه دهند فضای کافی برای ضخامت هر دو لایه فلز و پرسلن وجود داشته باشد. بنابراین، برای قرار گیری آنها روی دندان ها لازم است حجم زیادی از ساختار سالم دندان برداشته شود. این باعث ضعف بیشتر دندان می شود و می تواند خطر نیاز به درمان ریشه را افزایش دهد. گرچه ممکن است ظاهر سفید رنگی داشته باشد، معمولاً تشخیص آنها از دندان های طبیعی راحت است. یکی دیگر از نقاط ضعف اصلی آنها قابل مشاهده بودن یک خط فلزی نقره ای تیره رنگ زیر لایه سرامیک است، که برای برخی بیماران نسبتاً ناخوشایند است. علاوه بر این، از آنجا که لایه پرسلن به مرور زمان ساییده می شود، با از بین رفتن پوشش روی فلز زیرین در سطح جونده روکش، فلز می تواند در معرض دید قرار بگیرد.
این روکش ها از مواد همرنگ دندان ها ساخته می شوند تا زیبایی طبیعی بوجود بیایند.
این نوع روکش ها از پلیمر رزین همرنگ دندان ها ساخته می شوند. آنها می توانند شبیه دندان های طبیعی به نظر برسند. به مرور زمان آنها پولیش خود را از دست می دهند و مات به نظر خواهند رسید. علاوه بر این، زیبایی آنها کمتر از مشابه سرامیکی آنها است. لب پر شدگی های جزئی می توانند بلافاصله توسط دندانپزشک ترمیم شوند. مهم ترین مزیت روکش های رزینی این است که برای قرار گیری آنها روی دندان لازم است مقدار بسیار اندکی از ساختار دندان تراشیده شود و در برخی موارد تراش دندان نیاز نیست. استحکام کلی این نوع روکش ها کمتر از دیگر انواع روکش ها است اما هنوز هم برای استفاده عادی از استحکام کافی برخوردار است.
زیباترین و طبیعی ترین گزینه این نوع روکش ها هستند. آنها از استحکام، دوام، و زیبایی فوق العاده ای برخوردار هستند. به همین دلیل است که روکش های پرسلن از جمله پر استفاده ترین ترمیم های زیبایی هستند که غالباً داخل حفره دهان قرار می گیرند. روکش های سرامیکی برای استحکام بیشتر و راحت باقی ماندن، می توانند به مینای دندان های طبیعی چسبانده شوند، به همین دلیل نیاز نیست مقدار زیادی از ساختار دندان برداشته شود. در حقیقت، با استفاده از روکش های سرامیکی، به جای تراش دندان برای قرار گیری روکش روی آن، مقدار بیشتری از ساختار سالم دندان می تواند حفظ شود.
این نوع روکش ها بهترین ترکیب استحکام، زیبایی ظاهری، و دوام را ارائه می دهند. آنها ظاهری سفید رنگ و شبیه دندان های طبیعی دارند. با این حال، آنها طبیعت مات و کدرتری دارند، که باعث می شود آنها در مقایسه با دندان های طبیعی ظاهری اندکی روشن تر دارند. روکش های زیرکونیا بسیار محکم هستند؛ آنها می توانند در برابر فشارهای بسیار سنگین ناشی از جویدن که به دندان های مولر وارد می شوند دوام بیاورند. علاوه بر این، آنها نیازی به قربانی کردن حجم زیادی از ساختار دندان طبیعی ندارند زیرا آنها می توانند در بخش های بسیار نازک (یک میلی متری) آماده شوند.
پیش از این، روکش های دندانی با استفاده از قالب در لابراتوار آماده می شدند و مدل دندان ها ساخته می شد. با این حال، روکش های آماده شده همیشه به خوبی روی دندان قرار نمی گرفتند، زیرا هنوز هم جا برای خطای انسانی وجود داشت. برای مثال، اگر قالب ها برای مدت زمان طولانی در هوای باز باقی می ماندند یا قالب مومی روکش در هر مرحله ای دچار تحریف می شد، تغییرات ابعادی می توانست در بوجود بیاید. بسته به اینکه حاشیه یا سطح دندان چقدر عمیق می تواند باشد، کیفیت قالب نیز می تواند متفاوت باشد. متأسفانه، این ضعف ها در روکش های سنتی شایع تر هستند زیرا برای ساخت آنها گام های بیشتری نیاز است.
با در نظر گرفتن این مشکلات، دندانپزشکی دیجیتال به بازار معرفی شد تا میزان صحت و زیبایی نتیجه کار به حداکثر برسد.