اصلاح ایمپلنت های دندانی نامناسب

یک اتفاق ناخوشایند که ممکن است در استفاده از پروتز روی ایمپلنت های دندانی بروز یابد، قرار دادن ایمپلنت به صورت نامناسب است. در واقع، درصد قابل توجهی از مراجعین دندانپزشکان متخصص در زمینه کاشت ایمپلنت های دندانی، نجات ایمپلنت هایی است که کاشت اولیه آنها با بروز یک مشکل به خطر افتاده است،  که معمولاً ایمپلنت های به ظاهر غیر قابل ترمیمی هستند، از سوی دیگر، به دلیل تخصص آنها در این زمینه، موارد جدیدی که کار می گذارند اغلب بسیار زیاد است.

روش های مختلفی برای ترمیم این مشکلات پروتز وجود دارند که یکی از آنها گزینه قابل چسباندن است. قدمت اباتمنت سفارشی به دهه ۱۹۸۰ برمی گردد. این امر مستقیماً به ایمپلنت هایی مربوط بود که به صورت درست قرار داده نشده بودند، و به دلیل عدم وجود اباتمنت های اصلاح کننده زاویه از سوی تولیدکنندگان، پزشکان هیچ وسیله ای برای ترمیم آنها نداشتند. تکنسین های لابراتوار می توانند راه هایی پیدا کنند تا این موارد کار کنند، مانند ساخت اباتمنت سفارشی با استفاده از لایه قالب گیری با آلیاژ تیتانیوم. برای بسیاری از دندانپزشکان، به دلیل آشنایی آنها با روکش و بریج استاندارد و هزینه کمتر، گزینه قابل چسباندن آنها به تنها گزینه تبدیل شد. با این حال، ترمیم قابل چسباندن، به دلیل پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان و سایر ادعاهای بحث برانگیز، در چند سال اخیر مورد انتقاد قرار گرفته است. بنابراین در مورد پروتزهای پیچ شونده که در آنها ایمپلنت ها در جای نامناسب قرار می گیرند، ما گزینه های نسبتاً زیادی داریم:

1. اباتمنت های زاویه دار از پیش رزوه کاری شده برای ایمپلنت هایی که با زاویه ضعیف کار گذاشته شده اند و در عین حال تا حدودی به صورت معقول قرار گرفته اند، به شکل باور نکردنی کار می کنند. یک بریج که روی بخش بی دندانی بزرگ با تعداد زیادی ایمپلنت قرار داده شده است، وضعیتی که در آن یک یا دو عدد پیچ ​​از سمت باکال خارج می شوند، به راحتی قابل اصلاح است. این تنها در صورتی اعمال می شود که سازنده ایمپلنت اباتمنت های اصلاح کننده زاویه را تولید کند. به سادگی اباتمنت روی ایمپلنت قرار می گیرد و حفره پیچ در سمت لینگوال قرار داده می شود. اصلاح زاویه توسط سازنده ایمپلنت از ۱۷ تا ۳۵ درجه متفاوت است. اجزاء از پیش رزوه کاری شده روی این اباتمنت ها متصل می شوند، و در مقایسه با اباتمنت سفارشی، امکان اتصال دقیق و نگهداشتن دقیق پیچ را فراهم می کند. معایب این سیستم عبارتند از:

• اگر ایمپلنت خیلی دور در قسمت باکال قرار گرفته باشد، اباتمنت بیش از حد قطور و به سمت گونه خواهد بود.
• اگر ایمپلنت به اندازه کافی عمیق نباشد، اباتمنت بالای لثه قابل مشاهده خواهد بود.
• زاویه بر اساس رابط ایمپلنت است؛ بنابراین، زاویه بر اساس یکی از سه نقطه سه لوب است. اگر قسمت صاف ایمپلنت درون قسمت باکال باشد، اباتمنت زاویه دار در موقعیت مطلوب قرار نمی گیرد.

2. اباتمنت سفارشی با یک حفره پیچ لینگوال تراشکاری شده گزینه ای است که زمانی کاربرد دارد که سازنده اباتمنت را نمی سازد یا موقعیت آن خیلی باکال یا خیلی عمیق است. در این شرایط می توان اباتمنت سفارشی را به روش سنتی مانند هر پروتز چسب شونده دیگری ساخت. پس از اتمام اباتمنت، یک حفره پیچ لینگوال با یک پیچ با اندازه خاص که به اندازه پیچ است، پر می شود. یک تمپلیت sleeve و پیچ پلاستیکی ریختگی به اباتمنت متصل می شود، و یک قطعه پیش ساخته مومکاری می شود. ریختگی پس از تکمیل، اکنون با پیچ در جای خود باقی می ماند. معایب این سیستم عبارتند از:

• از پیش رزوه کاری نشده است، بنابراین اگر قرار باشد در آینده اتفاقی رخ دهد، برای تنظیم بریج باید اباتمنت برداشته شود. یک اباتمنت از پیش رزوه کاری شده می تواند داخل دهان بماند و ریختگی ها و آنالوگ های قالب برای بازسازی یا نوسازی وجود دارند.
• مسئله دیگر این است که بُعد باکال- لینگوال، در اکثر موارد به دلیل اندازه اباتمنت و پیچ بسیار ضخیم تر از حد مطلوب خواهد بود.

3. چارچوب مزیو تراشکاری شده به عنوان یک اباتمنت سفارشی بزرگ عمل می کند، زمانی که همه ایمپلنت ها در جای نامناسب قرار گرفته باشند. چارچوبی که به همه ایمپلنت ها متصل می شود با حفره های اکلوزال یا لینگوال پیچی ساخته می شود. هنگامی که چارچوب داخل دهان قرار می گیرد، حفره های پیچ ایمپلنت در موقعیت های مختلف قرار داده می شوند. در بسیاری از موارد، سیلندر و پیچ از میله دور خواهند بود. یک تکه روی چارچوب در بالا قرار می گیرد و به چارچوب مزیو پیچ می شود. نتیجه نهایی یک بریج ثابت پیچ شونده با ظاهر سنتی است. معایب این سیستم عبارتند از:

• چارچوب ضخیم تر است و برای ترمیم فضای بیشتری نیاز است.
• با توجه به اینکه دو چارچوب ساخته می شوند هزینه آن بسیار بیشتر است.
• حفره سفارشی های پیچ، در آینده می توانند از بین بروند.

اصلاح ایمپلنت دندانی نامناسب

4. اوردنچر در بسیاری از موارد کار می کند. زاویه ایمپلنت در اوردنچر چندان مهم نیست زیرا اوردنچر همه چیز را می پوشاند. یک چارچوب چفتی از بسیاری جهات مانند چارچوب مزیو عمل می کند، به جز اینکه قسمت بالای چارچوب توسط بیمار قابل جابجایی است ،و در اکثر موارد، قسمت بالای چارچوب مزیو اینگونه نیست. یک میله جامد یک تکه با ضمیمه هایی مانند ERA، Locator، Hader، و بسیاری دیگر ساخته می شوند و یک دندان مصنوعی روی آن چسبانده می شود. گاهی اوقات اگر ایمپلنت ها آنقدر غیر موازی باشند که یک چارچوب یک تکه غیر ممکن باشد، دو چارچوب جداگانه ساخته می شوند. اباتمنت های اوردنچر از این جهت مفید هستند که به صورت جداگانه قرار می گیرند و به چارچوب نیاز ندارند. Locator، ERA، GPS و Equator تنها تعدادی از سیستم های اوردنچر موجود هستند. آنها همچنین امکان اصلاح زاویه تا ۴۵ درجه را فراهم می کنند. معایب این سیستم ها عبارتند از:

• به بیمار گفته می شود که یک نمونه ثابت در حال ساخته شدن است و اکنون به اوردنچر متحرک رضایت داده است.
• اوردنچر روی چارچوب از نظر هزینه از نظر لابرتوار ارزان تر نیست و در اکثر موارد، دندانپزشکان نمی توانند قیمتی قابل مقایسه با نمونه ثابت از بیمار دریافت کنند. (نمونه های Locator ارزان تر هستند.)
• پروتز بر پایه بافت است و فقط قفل نهایی را از اتصالات می گیرد. به این معنا که در آینده ریلاین کردن و همچنین مراجعات برای جایگزینی منظم اتصالات نیاز هستند.

5. سوراخ های پیچی که از باکال بیرون می آیند پایان دنیا نیستند. در قسمت خلفی، تنها کسانی که واقعاً نگران حفره های پیچ هستند، دندانپزشک و لابرتوار هستند. بیمار واقعاً هیچ انتظاری از محل حفره ها ندارد. پس از پر شدن با کامپوزیت، کیس به اتمام می رسد و بیمار به منزل باز می گردد- هیچ اطلاعی از مشکل حفره پیچ ندارد. گاهی اوقات ایمپلنت آنقدر در قسمت باکال قرار می گیرد که از سرامیک های رنگی همرنگ لثه بریج بیرون می زند. این به خوبی ظاهر می شود زیرا یک پلاگ صورتی در لثه زیباتر از قسمت میانی بخش قدامی صورت است. گاهی اوقات ایمپلنتی که کاشته می شود تا حدی رو به قسمت لبی است که یک روکش پیچ شونده با حفره ای که از لثه بیرون می آید ساخته می شود، و در اصل یک روکش دارای لبه برجسته در قسمت لینگوال یا زبانی ساخته می شود. معایب این سیستم عبارتند از:

• شرمندگی در آینده- دندانپزشکان می ترسند که در آینده سایر دندانپزشکان به کار آنها نگاه کنند و از انتخاب ایجاد حفره در قسمت باکال انتقاد کنند.
• این گزینه برای قسمت قدامی عالی نیست.
• در مورد لبه برجسته در قسمت لینگوال، اکنون یک ترمیم دارید که کمتر قابل تمیز کردن است که به مراجعات بعدی زیادی نیاز دارد.

اصلاح ایمپلنت دندانی نامناسب

روش های دیگری نیز برای احیاء ایمپلنت هایی که در جای نامناسب قرار گرفته اند وجود دارند. احتمالاً بهترین راه پیشگیری و استفاده صحیح از جراحی هدایت شده قبل از قرار دادن ایمپلنت است. اکنون قرن بیست و یکم است و این بهانه که “اینجا استخوان کافی وجود ندارد” دیگر بهانه قابل قبولی نیست. اگر استخوان کافی وجود ندارد، گزینه دیگری ارائه دهید. دو مرتبه اندازه گیری کردن و یک مرتبه برش زدن یک ضرب المثل قدیمی است که ۱۰۰ درصد در مورد کاشت ایمپلنت کاربرد دارد. برنامه های نرم افزاری بسیاری وجود دارند تا اطمینان حاصل شود که ترمیم های نهایی دقیق تر و قابل پیش بینی تر ساخته خواهند شد.

بسیاری فکر می کنند که این فقط در مورد دست دندان کامل صدق می کند، اما احتمالاً مهمترین کاربرد این راهنماها در مورد ایمپلنت های دندانی تکی است. مشکل در دستیابی به نمای ظاهری مناسب نیمرخ ترمیم و با پشتیبانی کافی، روی ایمپلنت قدامی، بی شک سخت ترین مشکل است. حتی استفاده از راهنمای جراحی با سوراخ های پیلوت نیز راه حلی ۱۰۰% مطمئن نیست، با توجه به اینکه وقتی دریل کردن و ایجاد حفره با دست شروع می کنید، مته ممکن است کج شود و بیش از حد به لب نزدیک شود، بنابراین از نوک انسیزال خارج می شود.

مفهوم تیم جراحی دهان، دندانپزشک ترمیم کننده و تکنسین های لابراتوار در مراحل برنامه ریزی به جای مرحله نهایی ترمیم بسیار مهم است. با استفاده از اسکن و نرم افزار کاشت ایمپلنت، می توانیم ترمیم نهایی را از قبل برنامه ریزی کنیم و برنامه خود را بدون غافلگیری دیرهنگام برای بیمار یا پزشک ترمیم کننده از نظر هزینه های لابرتوار یا زیبایی نهایی انجام دهیم.