در این نوشته می خوانید:
بیماری لثه و ایمپلنت های دندانی چه نکات مشترکی دارند؟ خیلی چیزها! برخی از آنها عبارتند از:
اجازه دهید نگاه دقیق تری به این دو مفهوم داشته باشیم.
بیماری لثه که بیماری پریودنتیت یا پریودنتال نیز نامیده می شود، نوعی عفونت جدی (و متأسفانه شایع) لثه ها می باشد. این عفونت در نتیجه چسبیدن پلاک های مملو از باکتری به لثه ها و اطراف آنها بروز پیدا می کند.
بیماری لثه یکی از علل اصلی از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است. بعلاوه، این بیماری با افزایش خطر حمله قلبی، سکته مغزی، و بیماری عروق کرونر قلب همراه است و دیگر شرایط سیستمیک مانند دیابت و حتی برخی از انواع خاص سرطان ها را تحت تأثیر قرار می دهد.
بیماری لثه ممکن است خود را به روش های مختلفی نشان دهد، از جمله:
با این حال، غیر ممکن است که بیماری پریودنتال داشته باشید و هیچ علامت یا نشانه هشدار دهنده ای نداشته باشید.
به همین دلیل مهم است نه تنها عادات بهداشتی دهان و دندان را به خوبی دنبال کنید، بلکه حداقل دو مرتبه در طول سال برای چکاپ و پاکسازی های تخصصی به دندانپزشک مراجعه کنید. هر چه زودتر این بیماری شناسایی شود، احتمال اینکه بتوانید با آن به سرعت مبارزه کنید و نتایج منفی آن مانند تحلیل لثه ها یا بدتر از آن- از دست رفتن دندان ها- را متوقف کنید بیشتر خواهد بود.
به خاطر داشته باشید که: خونریزی از لثه ها اصلاً طبیعی نیست! اگر هر بار که مسواک می زنید یا نخ دندان می کشید لثه های شما خونریزی می کنند، هر چه سریع تر به دندانپزشک خود مراجعه کنید.
از دست دادن دندان ها برای سلامت شما مضر است و می تواند موجب ایجاد تغییرات بزرگی در سبک زندگی شما شود. این همان جایی است که ایمپلنت های دندانی به میان می آیند. تصور می شود ایمپلنت های دندانی بهترین روش برای جایگزینی یک یا چند دندان از دست رفته یا آسیب دیده باشند.
این فرایند یا قرار دادن ایمپلنت درون استخوان فک طی جراحی کار می کند، که به عنوان ریشه مصنوعی دندان عمل می کند، که بعداً روکش، بریج، یا دیگر انواع ترمیم های دارای ظاهر طبیعی روی آن قرار می گیرند. وقتی همه این مراحل انجام شدند، هیچ کس قادر نخواهد بود تشخیص دهد شما دندان از دست داده اید و دندان های شما مصنوعی هستند.
این فرایند، به لطف مزایای متعددی که دارد، به شدت توصیه می شود، از جمله:
همانطور که در بالا اشاره کردیم، بیماری پریودنتال عامل اصلی از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است. با این حال، اگر برای شما بیماری لثه تشخیص داده شده است، به طور خود به خود تصور نکنید که حتماً دندان از دست خواهید داد.
وقتی شما به این مسئله می پردازید (هر چه زودتر، بهتر)، درمان هایی موجود هستند، و عاداتی که با در پیش گرفتن آنها می توانید روندعفونت را معکوس کنید و جلوی از دست رفتن دندان ها را بگیرید.
از دست رفتن دندان ها در نتیجه آسیب شدید به بافت نرم لثه های شما اتفاق می افتد. این فقدان بافت نرم سالم امکان حرکت باکتری ها به عمق دهان را فراهم می کند و در نهایت به تخریب استخوانی منتهی می شود که دندان ها را حمایت می کنند.
هنوز هم از دست رفتن دندان ها در نتیجه بیماری پریودنتال بدترین سناریوی موجود تلقی می شود. تمام تلاش خود را برای جلوگیری از رسیدن به این مرحله از عفونت به کار ببندید.
در صورتی که از دست رفتن دندان اجتناب ناپذیر باشد، اغلب بهترین گام کشیدن دندان است. با این حال، با کشیدن یا از دست رفتن دندان بیماری لثه از بین نخواهد رفت. این بیماری اگر درمان نشود، به رشد و گسترش خود ادامه خواهد داد، و احتمالاً موجب از دست رفتن دندان های بیشتری خواهد شد.
در حقیقت، حتی اگر در اثر تصادف یا برخی مسائل دیگر دندان از دست بدهید، و همان زمان بیماری لثه نداشته باشید، از دست رفتن دندان می تواند خطر گسترش بیماری را افزایش دهد. وقتی شما دندان از دست می دهید، لثه ها و استخوان شما تضعیف می شوند، تحلیل می روند، و یا حتی تحلیل می روند. این موجب تشکیل پاکت می شود، محل هایی که باکتری ها در آنجا رشد می کنند و تکثیر می شوند.
اگر شما در حال از دست دادن یک دندان هستید، مهم است راجع به گزینه های جایگزین دندان با دندانپزشک خود صحبت کنید. با این حال، اگر شما بیماری لثه داشته باشید، نیاز خواهد بود فوراً آن را درمان کنید.
انواع مختلفی از درمان های بیماری لثه موجود هستند. طرح درمان صحیح برای شما به موقعیت خاص و سلامت شما بستگی خواهد داشت. دو درمان و گزینه پیشگیری رایج عبارتند از:
در موارد وخیم تر، بیماری لثه، بیمار به پریودنتیست ارجاع داده می شود تا بهترین درمان برای وی انتخاب شود.
ساده ترین پاسخ، خیر، است. شما برای دریافت ایمپلنت های دندانی نیاز به لثه های سالم و قوی دارید. همانطور که قبلاً اشاره کردیم، بیماری لثه موجب ضعیف شدن و تحلیل رفتن بافت لثه و استخوان می شود. بنابراین، حتی پس از درمان بیماری لثه، بافت لثه و استخوان فک شما ممکن است به اندازه کافی برای حمایت از ایمپلنت دندانی شما قوی نباشد.
برای فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی، استخوان فک شما باید به اندازه کافی ضخامت و پهنا داشته باشد تا بدون هیچ خطری ایمپلنت دندانی شما را حمایت کند. علاوه بر این، بافت لثه شما باید ایمپلنت و دندان مصنوعی نهایی شما را کاملاً در بر بگیرد.
در این صورت، شما گزینه خوبی برای پیوند استخوان و یا پیوند بافت نرم هستید. هر دوی این فرایندها بسیار رایج و موفق هستند. وقتی این فرایندها انجام شدند و برای بهبود کامل به آنها زمان کافی داده شد، به احتمال زیاد شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت های دندانی را خواهید داشت. در حقیقت، به لطف این فرایند و فرایندهای دیگر، افراد نسبتاً اندکی هستند که نمی توانند ایمپلنت های دندانی را دریافت کنند.
وقتی شما ایمپلنت دندانی دارید، خطر بروز بیماری لثه شما از بین نمی رود. بدون مراقبت های صحیح، احتمالاً شما دچار پری ایمپلنتایتیس- شکل دیگری از بیماری لثه- خواهید شد.
پری ایمپلنتایتیس زمانی بروز پیدا می کند که باکتری ها بافت و استخوان اطراف ایمپلنت دندانی را تحت تأثیر قرار می دهند. علائم و نشانه ها عبارتند از:
پری ایمپلنتایتیس در بدترین شکل خود می تواند موجب شکست درمان کاشت ایمپلنت دندانی و بیرون آمدن کامل آن شود.
پیشگیری نکته کلیدی است.
در صورتی که دچار پری ایمپلنتایتیس شدید، گزینه های درمان برای توقف بیماری و تثبیت ایمپلنت های دندانی موجود هستند.