در این نوشته می خوانید:
گرچه بریس ها و الاینرهای شفاف می توانند دندان هایی را که در یک راستا قرار ندارند را صاف و یکدست کنند، هدگیر به ارتودنتیست شما این امکان را می دهد تا نحوه قرار گرفتن دندان های دو فک روی یکدیگر را اصلاح کند و فک ها را برای بهترین لبخند ممکن همراستا کند. درست روی هم قرار گرفتن بایت برای سلامت دهان و دندان ها نیز اهمیت دارد.
هدگیر ابزاری است که در قسمت بیرونی دهان برای اعمال فشار ملایم استفاده می شود، که به طرز شگفت انگیزی می تواند نحوه روی هم قرار گرفتن دندان ها را تغییر دهد. اگر در سال های اولیه رشد استفاده شود، حتی می تواند رشد فک را نیز هدایت کند.
اکثر هدگیرهای ارتودنسی از سه بخش تشکیل شده اند:
معمولاً برای اصلاح اوربایت یا آندربایت هدگیر نیاز است، مخصوصاً در کودکان ۷ تا ۱۳ ساله. به طور کلی، زمانی که فک یا بایت نیاز به اصلاح داشته باشند، و بویژه زمانی که فک هنوز در حال رشد است، هدگیر ممکن است بهترین انتخاب باشد.
در آماده سازی برای، یا در ترکیب با بریس های کودکان، ابزار می تواند:
اصطلاح فنی برای این نوع مشکلات جدی بایت، مال اکلوژن است، که به سادگی به این معنی است که دندان ها به صورت عادی روی هم قرار نمی گیرند. در صورت عدم درمان، مشکلات جویدن غذا، مشکلات گفتاری و مسائل بهداشت دهان و دندان ممکن است بوجود بیایند.
هدگیر معمولاً زمانی ضروری است که بیمار اوربایت، آندربایت، اورجت، کراس بایت یا اپن بایت داشته باشد. نوع هدگیر مورد نیاز به نوع مال اکلوژن بیمار نیز بستگی دارد.
انواع متداول هدگیر عبارتند از هدگیر سرویکال پول (کششی گردنی)، هدگیر ریورس پول (کششی معکوس) و هدگیر های پول (با کشش بالا).
مال اکلوژن های کلاس ۲ (اوربایت و اورجت) به هدگیر سرویکال پول نیاز دارند.
هدگیر سرویکال پول برای درمان “اوربایت ها” استفاده می شود، شرایطی که در آن دندان های جلوی فک بالا با دندان های جلوی فک پایین همپوشانی دارند.
اوربایت یک مال اکلوژن کلاس ۲ است (ناهمراستایی دندان ها) است و نمی تواند تنها با بریس قابل درمان شود. این ابزار دندان ها و فک بالای بیمار را در جای خود نگه می دارد در حالی که فک پایین به سمت جلو حرکت می کند.
این نوع مال اکلوژن که تحت عنوان “جلو آمدگی دندان های جلوی فک بالا” یا “دندان خرگوشی” نیز شناخته می شود، زمانی است که دندان های جلوی فک بالا به شدت به سمت بیرون و روی دندان های جلوی فک پایین جلو آمده باشند. مانند اوربایت، هدگیر سرویکال معمولاً برای درمان اورجت شدید دندان های جلوی فک بالا استفاده می شود.
هدگیر ریورس پول از پدهایی تشکیل شده است که به پیشانی و چانه متصل می شوند و یک قاب فیس ماسک بین آنها قرار دارد.
بیماران رابر بندها را از ابزار تکیه گاه روی بریس ها تا قاب متصل می کنند.
مال اکلوژن های کلاس ۳ (آندربایت و کراس بایت) ممکن است هدگیر ریورس پول نیاز داشته باشند:
هدگیر ریورس پول برای درمان “آندربایت” استفاده می شود، که زمانی است که دندان های جلوی فک پایین جلوی دندان های جلویی بالایی بیرون می زنند.
آندربایت یک مال اکلوژن کلاس ۳ است و نمی تواند تنها با بریس ها درمان شود. این ابزار به جابجایی فک بالا رو به جلو کمک می کند، که به مرور زمان فک بالا و پایین را در یک راستا قرار می دهد. استفاده از هدگیر برای اصلاح آندربایت در سنین پایین می تواند نیاز به جراحی فک را در مراحل بعدی زندگی برطرف کند.
کراس بایت زمانی است که هنگام بستن بایت، دندان های بالا و پایین بیمار به درستی در یک راستا قرار نمی گیرند.
کراس بایت زمانی اتفاق می افتد که وقتی دو فک بسته هستند، برخی از دندان های فک پایین بیرون دندان های فک بالا قرار می گیرند. مانند آندربایت، هدگیر ریورس پول فک بالا را رو به جلو می برد تا به مرور زمان دندان های فک بالا و پایین در یک راستا قرار بگیرند.
هدگیر های پول، به بالای سر، پشت سر، و فک بالا متصل می شود. این ابزار رشد فک را هدایت می کند و همراستایی آنها را بهبود می بخشد.
اپن بایت، نوع بسیار نادری از مال اکلوژن است که تنها ۶/۰ درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد، ممکن است نیاز به هدگیر های پول داشته باشد:
معمولاً از هدگیر های پول برای درمان اپن بایت استفاده می شود، شرایطی که در آن دندان های جلوی فک بالا و پایین به سمت بیرون متمایل می شوند و در هنگام بسته شدن دهان با هم برخورد نمی کنند.
پاسخ تا حد زیادی به نوع مشکلی بستگی دارد که قرار است اصلاح شود، اما در بیشتر موارد، هدگیر ۱۲ تا ۲۲ ساعت در روز به مدت ۱۲ تا ۱۸ ماه استفاده می شود. اگر ابزار حداقل ۱۰ ساعت در روز استفاده نشود، پیشرفت کمی حاصل خواهد شد، اما نیاز نیست ساعات صرف شده برای استفاده از هدگیر پیوسته باشد.
معمولاً می توان هدگیر را برای چند ساعت برداشت، مشروط بر اینکه هدف روزانه برآورده شود. ارتودنتیست به شما اطلاع خواهد داد که دقیقاً چه مدت و چند ساعت در روز باید از ابزار استفاده کنید.
اگر هدگیر به درستی استفاده شود، معمولاً درمان ۱ تا ۲ سال طول می کشد.
مشورت با ارتودنتیست به آماده سازی شما یا فرزندتان برای درمان دقیق برنامه ریزی شده کمک خواهد کرد، اما این نکات اساسی به آماده سازی خانواده شما برای استفاده از هدگیر در منزل کمک می کند:
هدگیر عوارض جانبی کمی دارد. برخی از بیماران عوارض جانبی جزئی را تجربه می کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است مشکلات جدی تری داشته باشند. در صورت بروز برخی از این موارد باید با ارتودنتیست خود گفتگو کنید.
برای اینکه ابزار شما بهترین نتیجه را ارائه دهد، هنگام استفاده از هدگیر باید چند قانون رعایت کنید:
بسته به نوع هدگیری که دارید، علاوه بر دستورالعمل های کلی زیر، ارتودنتیست ممکن است دستورالعمل های خاصی را برای مراقبت و نگهداری داشته باشد:
هدگیر باید ۱۲ تا ۱۴ ساعت در روز استفاده شود. برای اطمینان از مؤثر بودن درمان، ارتودنتیست ها توصیه می کنند:
اکثر بیماران در ابتدای درمان درد خفیف تا متوسطی را تجربه می کنند. علت این است که دندان ها در حال تطبیق پیدا کردن با ابزار هستند، که می تواند باعث بروز درد و سوزش اطراف دندان ها و لثه ها شود.
اگر ابزار باعث بروز درد شد، در صورت نیاز کودک شما می تواند ایبوپروفن یا مسکن های بدون نسخه مصرف کند. درد معمولاً پس از چند روز استفاده عادی از بین می رود.
افراد بزرگسال معمولاً گزینه های مناسبی برای استفاده از هدگیرها نیستند زیرا فک و دندان های آنها کاملاً رشد کرده اند. تنها زمانی ممکن است افراد بزرگسال را با هدگیر ببینید که به دلیل تصادف به اصلاح جزئی بایت یا صاف کردن دندان نیاز داشته باشند.
اگر یک فرد بزرگسال چند دندان خود را از دست بدهد یا به نحوی کنده شوند، ممکن است استفاده از هدگیر ضروری باشد. این ابزار دندان های باقیمانده بیمار را در جای خود نگه می دارد، در حالی که بیمار برای کاشت ایمپلنت یا پروتز دندان آماده می شود.
گرچه عادت کردن به استفاده از هدگیر به کمی زمان نیاز دارد، اما اگر بدانید، در حالی که فک هنوز در حال رشد است، با چه روش شگفت انگیزی می تواند اوربایت یا آندربایت را بهبود بخشد، ممکن است شما را بر آن دارد تا به دنبال ارتودنتیستی در نزدیکی خود باشید. قبل از اینکه لبخند کودک خود به هر ارتودنتیستی بسپارید، در مورد سوابق و نتایج درمان او تحقیق کنید.